Vanaf dit schooljaar zijn we aan het 'echte' werk begonnen.
Hoewel de middelbare school en de universiteit nog heel ver weg zijn - is het kleuter-af zijn hier in Portugal geen kattenpis. En daar heeft deze moeder het op dit moment niet makkelijk mee.
Naast een stevige prestatiedruk, waarbij van de kindjes een maximaal resultaat wordt verwacht - denk daarbij aan 'zeer goed' en niet gewoon zo maar 'goed' - houdt men er een nogal ouderwetse pedagogische benadering op na. Dus in plaats van positieve motivatie, krijgt een kind straf als ze de stof niet rap genoeg oppikt. En dat strijkt mij even stevig tegen m'n toch al zo moeilijk te strijken krulhaar. Want Yuna is vooral nog heel erg druk met kind zijn. Of anders gezegd, ze heeft wat opstart problemen.
Speels
Om heel eerlijk te zijn, maak ik me daar als ouder niet eens zo heel erg druk om. Ze is gemotiveerd genoeg om het lezen en schrijven onder de knie te krijgen. Maar de motivatie om te spelen en te dollen is nog net even iets sterker. Wat wil je ook, denk ik dan. Ze is pas zes. Ze zal het heus onder de knie krijgen, maar vooralsnog is ze samen met twee andere kindjes 'de slechtste van de klas', zoals de juffrouw dat noemt.
Nu hoeft echt niet iedereen mijn wonder ook echt een wonder te vinden, zo realistisch ben ik ook wel. Maar toch kan ik een irritatie omtrent dit onbegrip niet onderdrukken. Yuna krijgt continue te horen dat ze thuis harder moet leren, meer moet oefenen. Zelfs op haar allereerste kerst-rapport stond dat ze vooral dagelijks moest oefenen om te voorkomen dat ze nog verder terug zakt. Natuurlijk wil ik als moeder dat ze niet achter de feiten aan hoeft te gaan hollen en steeds verder achterop raakt. Maar deze aanpak voelt voor mij hetzelfde als domweg harder gaan praten als iemand Chinees tegen je praat. Alsof het kwartje dan wel valt.
Tijd voor ontspanning
En natuurlijk zou ik best met Yuna wat oefeningetjes willen en kunnen doen, ware het niet dat ze om vijf uur 's avonds uit school komt en ik het dan wel welletjes vind geweest voor haar. Met deze uitleg hoef ik niet aan te komen, noch op begrip te rekenen, want de kinderen gaan hier doorgaans pas laat in de avond naar bed. Dus hoezo is er dan niet voldoende tijd om te ontspannen?
Of ik me zorgen maak? Eigenlijk om Yuna niet eens zozeer. Natuurlijk hoop ik dat ze de slag te pakken krijgt en met het gemiddelde mee kan lopen. Al was het maar omdat ze dan niet voor straf steeds tijdens de pauze binnen moet blijven om extra te oefenen en niet eens zozeer vanwege haar prestaties. Waar ik me wel zorgen over maak is dat we eigenlijk pas net beginnen. Ze is zes jaar en het eerste semester is bepaald geen pretje geweest.
Ook realiseer ik me dat je je wel tegen het systeem kunt verzetten, maar dan zal er wel een alternatief moeten zijn. Dat noemen ze aanpassen en ook dat is een belangrijke les in de maatschappij. Zij zal haar weg hierin wel vinden, daar twijfel ik eigenlijk niet aan.
En ik? Ik ben en blijf een trotse moeder, hangend tussen verzet en aanpassing. Wat heet, het 'echte werk'. Daar moet ik nog maar eens goed op oefenen.
Comentarios