Op huizenjacht gaan met onze zes-jarige dochter is normaal gesproken niet zo’n heel goed idee. Ze is niet zo gek op lange uitritten (lees; langer dan één uur) én ze heeft een heel uitgesproken mening – die ze niet onder stoelen of banken steekt (dat eerste heeft ze van mij, dat tweede van haar vader, dat begrijp je).
Gezellig op huizenjacht met het hele gezin is dus over het algemeen iets wat we, laten we zeggen, zo veel mogelijk proberen te vermijden.
Via het Portugese equivalent van marktplaats.nl vonden we een huis. De foto’s spraken ons aan, evenals de omschrijving en de locatie. We belden met de eigenaar en spraken af. Deze keer reden we naar het Noorden – vlakbij het prachtige plaatsje Ponte de Lima. Ons Oliveiraatje was er deze keer dus ook bij. Het bleek een vrije dag en dit was niet de eerste keer dat wij daar pas achter kwamen toen we ’s ochtends voor dichte schooldeuren stonden. Noem een willekeurige Heilige en ik durf te wedden dat die hier in Portugal een eigen Nationale Vrije dag heeft. Er zijn er zó veel, dat ik het zelfs met mijn – in alle bescheidenheid - redelijk organisatie-talent (ik doe iets met plannen in het dagelijks leven ;-) het gewoonweg niet bij kan houden. Enfin, we waren dus met z’n drietjes ‘on a mission’
Verstoppertje
We werden verwelkomt door de familie compleet. Ook hún kids vierden de vrije dag en al gauw waren ze gedrieën verwikkeld in een spel, alsof ze elkaar al járen kennen. Dat gaf ons de welkome gelegenheid om op ons gemak het huis te bezichtigen. We vingen formeel aan, maar al gauw nam het gesprek geanimeerde vormen aan en weken we hier en daar uit naar andere onderwerpen die ons blijkbaar gevieren interesseerden. Zo brachten we de eerste anderhalf uur buiten in de royale en mooie tuin door. Eenmaal binnen, via de keuken – waar heerlijke geuren ons al tegemoet kwamen – naar de slaapkamers. Zo in gesprek dat we aanvankelijk niet doorhadden dat de kasten grinnikten, tot we ons realiseerden midden in een verstoppertjes-spel te zijn verwikkeld.
Het middaguur naderden en zo ook de lunch. We probeerden tot drie keer toe deze aangename bezichtiging af te ronden, maar tot drie keer toe slaagden we daar niet bepaald in. Tot aan de kids, die de bui al zagen hangen en voor het gemak maar helemaal niet meer tevoorschijn kwamen. Dit alles leidend tot de spontane uitnodiging om gewoon lekker aan te schuiven voor de lunch. Er werd wat beleefd tegengesprutteld, onderwijl we een fijn glas vinho aannamen. We vergaten onze missie en genoten van het moment.
Proost op familie
En het huis? Dat hóórde gewoon bij deze familie, alleen beseften ze dat zelf nog niet. Het huis was voor deze familie altijd een tweede verblijf geweest, ter welkome afwisseling op het drukke leven in de stad Porto. Omgeven door natuur en uiterst comfortabel. Eerlijk is eerlijk, voor ons misschien net iets te hoog gegrepen. Maar wij zouden het wel weten, als dit ons huis zou zijn.
Vorige week ontvingen we een uitnodiging voor een zondagmiddag lunch. Om samen met ons te vieren dat ze hebben besloten hun appartement in Porto als vaste woonplek definitief in te ruilen voor het royale huis temidden van het groen. Dat ze, door onze ogen kijkend, zich realiseerden dat een plek als deze een echt thuis is voor hun familie en waar hun kinderen kunnen opgroeien. Wij proosten hierop graag met ze mee. Op Portugal! Op gastvrijheid, nieuwe vriendschappen en op ‘thuis’. Met vertrouwen dat iets soortgelijks ook voor ons is weggelegd. Als we nu eens zouden weten waar…….
We hebben totaal nog geen idee wat er op de planning staat voor volgende maand. Maar stay tuned, want één ding staat vast, we gaan onze nieuwe Casa Oliveira vast en zeker vinden.
Comments