Overbodige of overtallige spullen. Wie heeft ze niet? Menige zolder en garage staan er mee gevuld.
Ooit gekocht omdat je het nodig had, of dacht nodig te hebben.
Geen wonder dat Marktplaats.nl zo'n succes heeft. Nederlanders schijnen toch al zo graag voor een dubbeltje op de eerste rij te zitten en dat maakt Marktplaats zo nu en dan wel heel erg makkelijk.
Troep
Portugezen verhouden zich totaal anders tot tweedehands spullen. Of moet ik zeggen ‘troep’. Men sluit nog liever een klein kredietje af om nieuw spul te kunnen kopen, dan de viezigheid van een ander over te nemen. Auto’s zijn daarop een uitzondering en kleding met stip op één de regel. Zelfs al geef je goede (merk)kleding weg, gaat deze regelrecht de zak van Max in. Alles wat daar tussenin zit, van apparaten tot servies, van meubilair tot woonaccessoires of van speelgoed tot computers, dient eerst aan een minitueuze keuring te worden onderworpen, alvorens men tot een onderhandeling overgaat. En of je daar nou zo blij mee mag zijn…….
Mijn eerste verkoop via Marktplaats.PT: Een tweepersoons bed met dubbel matras in goede – bijna ongebruikte staat € 150,. "Afmetingen? 180 x 200cm, mevrouw. Ja, de kleur is zwart. Inderdaad, met zilveren uiteinden. Nee, geen echt zilver want dan zou het prijsje ook wel anders zijn. Of die onderhandelbaar is? Nee, vaste prijs mevrouw. Ja, het bed is prima uit elkaar te halen. Inderdaad, met schroeven. Wat bedoeld u mevrouw “met wat voor schroeven”. Ah, nee – geen kruiskop, maar inbus. Ja hoor, die leveren we erbij. Een gewone latten bodem. Van hout inderdaad, mevrouw. Nee, de latjes zitten niet vastgeschroefd."
Hoe moeilijk kan het zijn?
Dat gaf de doorslag, die latjes. En mevrouw wil vanmiddag het bed nog komen ophalen. Onze woordvoerder en zaakwaarnemer des huizes – meneer P. – zal er zelf niet zijn. Maar hé, hoe moeilijk kan dit zijn? Laat ze maar komen hoor, ik doe de deur wel open.
Ik heb het genoegen (althans, dat denk ik nog op het moment dat ik ze binnen laat), met een moeder en haar zoon. Zoon schat ik rond de zestig, dus moeder kan toch niet veel jonger zijn dan tachtig. In tegenstelling tot haar fragiele uiterlijk, blijkt mevrouw de broek aan te hebben en neemt meteen het hoogste woord. Met een millifractie van een seconde haar oog op het bed te hebben geworpen, constateert ze onmiddellijk en abrupt (en luid, ook dat nog) dat het véél te véél geld is voor het ding. Bam! Ik zet me schrap en zeg dat we het voor minder niet verkopen. Dat noemt men ook wel een ‘vaste prijs’ en daar waren we volgens mij wel duidelijk over geweest. Maar daar heeft deze dame to-taal geen boodschap aan. Wat volgt is dit:
"Jongedame"
Mevrouw: Jongedame, ik heb € 100,- handje contantje bij. Geen cheque, geen betaling in termijnen. Handje contantje! !!! !!!
Ik: (Huh? Ik was al uitgegaan van contante betaling, maar blijkbaar ten onrechten). Ik blijf bij m’n ‘vaste prijs’, mevrouw.
Mevrouw: Je zou op z’n minst de kosten van de reis van de prijs af kunnen halen. Ik geef je € 100,-, zo direct in contanten. Geen cheque, geen deelbetalingen.
Ik: Vaste prijs, mevrouw. Voor minder verkoop ik het bed niet.
Mevrouw: Ik koop dit bed voor iemand die heel arm is. Je kunt toch wel een beetje solidair zijn?
Ik: (mijn zwakke punt), vooruit – ik maak er € 140,- van. Maar that’s it.
Ondertussen is de zoon al bezig met het demonteren van het bed. Of ik wat touw heb op het matras bij elkaar te binden? Waarmee hij de aandacht van mevrouw voor een milliseconde afleidt van ons gesprek en haar aandacht wordt verplaatst naar het matras.
Mevrouw: Mijn lieve hemel, dat matras is zó ontzettend vies. Bah, wat een vies matras. Jongedame, ik geef je geen cent meer dan € 100,-, handje contantje. Geen cheque, geen deelbetalingen.
Ik; (Gaan we nu opnieuw beginnen?) Dan laat het bed maar staan, want voor € 100,- verkoop ik het niet.
Zoon: Moeder, houdt nu alstublieft op. Deze kussens horen er toch ook bij, neem ik aan? (hij houdt de hand geborduurden kussens van mijn wijlen oma in de lucht, die me zo dierbaar zijn en die ik voor geen goud zou verkopen. Iets botter dan bedoeld zeg ik ‘neen’!)
Mevrouw: Kijk dan naar dat matras, niet normaal zó vies. Doe eens lief jongedame, en maak er toch eens een mooie prijs van. Vooruit.
(Even tussen twee haakjes, voordat jij gaat denken dat wij als een stel zwijnen een bed proberen te verkopen – het matras was brandschoon. Met een licht verkleurde streep van de zon in het midden – omdat het bed bijna nooit gebruikt werd en de zon hier nou eenmaal vaak en flink schijnt).
Zoon: Moeder, nu is het genoeg geweest. We hebben het bed bovendien al in de auto gepakt staan.
Mevrouw: Jongen, bemoei je er niet mee. Ik ben met deze jongedame nog niet klaar.
Ik: …..(open mond)
Mevrouw: Weet je, jongedame, ik ben zeer katholiek. Ga elke dag naar de kerk en ik zal voor je bidden als je voor mij een betere prijs maakt.
Ik: …..(kan met goed fatsoen m’n lach maar met moeite ophouden. Ik ben met stomheid geslagen)…
Mevrouw: we zijn erg arm, jongedame. We slapen nu op de grond. We komen helemaal vanuit Aveiro hier naar toe gereden. Ik ben oud, weet je. En het matras is zó vies. Zó ontzettend vies. En op de foto leek het bed ook veel groter.
De zoon verlost mij uit de greep van deze kranige oude dame en betaald netjes de € 140,-. Nog voor ik het kan aannemen gritst moeders deze echter uit zijn handen en telt de briefjes tergend traag drie keer na. Als toegift wil ze voordat ze in de auto stapt toch nog even m’n portemonnee zien om zich ervan te verzekeren dat ze toch echt niet te veel heeft betaald. Een vriendelijke groet kan er niet meer van af. In plaats daarvan besluit ze met een ‘je hebt me mooi getild, jonge dame’. Dat matras is zó vies, zó ontzettend vies. En nu maar hopen dat ze er lekker op zal slapen….Welterusten mevrouw.
