Een bod dus. Binnen twee weken! Viva. Zelfs voor Nederlandse begrippen zou dat meer dan voorspoedig mogen heten.
Hoewel het vooral mij toch even overviel, was het idee snel genoeg bezonken en maakten we ons op voor de volgende stap. De onderhandelingen.
De onderhandelingen die ons redelijk snel terug brachten naar de Portugese realiteit. Geduld, lieve mensen. Geduld. Met een bod op tafel brachten wij een tegenbod uit en vervolgens .............. hoorden we niks. Niks van de enthousiaste bieders, niks van de makelaar, helemaal niks. "We hebben de tijd", dachten we nog heldhaftig, dus laten we maar 'gewoon' wachten. We wachtten een week, een maand en toen was de maat voor P. vol. Ik durfde tot dat moment niks te zeggen, want in een 'vreemd' land is het altijd nog maar de vraag of we te maken hebben met de normale gang van zaken, danwel met een abnormale gang van zaken. Mijn normen zijn op verschillende fronten anders gebleken dan Portugese normen, dus inmiddels met de wijsheid in pacht om mijn mening omtrent 'gang van zaken' af te stemmen op die van mij Portugese wederhelft.
Het plafond
Zo zaten we dus samen tegen het plafond. Wat was dit voor amateuristische bedoeling? Dat een potentiële koper niet direct gehoor geeft, alé. Maar waar hadden we die makelaar dan voor ingehuurd tegen een achterlijk percentage van 3.5% nog wel. Zo wil ik ze ook wel verdienen. Plafond dus, in z'n volle ornaat. Natuurlijk gaf de makelaar niet direct gehoor en toen ze dat wel deed, kregen we de eenvoudige, doch waterdichte verklaring dat ze het druk heeft gehad. Nee, ook zij had nog niks van de bieder vernomen en die bieder zou het ook razend druk hebben zo redeneerde ze, want verschillende belpogingen van haar zijde hadden tot niks geleid. Tja, zou kun je het dus ook bekijken. Eenvoudig, vanaf de grond.
Nu is mijn P. ook niet voor één gat te vangen, dus besloot hij het heft zelf in handen te nemen. Er moest wel een plausibele reden bedacht worden, want hier bel je niet zomaar even iemand op. De rede werd; het 'te koop-bord'. Ik leg het uit. Het 'te koop bord' is hier een 'dingetje'. Aan de grote klok hangen dat je huis te koop staat doe je alleen als je a) in scheiding ligt b) de rekeningen niet meer kunt betalen c) om deze redenen heel rap van je huis af moet. Het gevolg namelijk; mensen gaan kletsen. "Heb je het al gehoord van die Oliveira's? Kopen ze zo'n aanstellerige UMM, gaan tig keer per jaar op vakantie (lees: zakenreis) en kunnen nu de rekeningen niet meer betalen". Hoewel ik dat nog wel vermakelijk kan vinden, bleek P. daarin toch best Portugees en wilde dus aanvankelijk geen ordinair bord aan de gevel. Zo'n bord is wel bewezen effectief, vergroot de zichtbaarheid, dus toch het overwegen waard, zo leek mij.
Nu het spreekwoordelijke puntje bij paaltje kwam wat P.'s geduld betreft, bleek dat bord bij nader inzien een volstrekt legitiem excuus. Er moest dus een te koop - bord komen, zo besloot hij. Maar niet voordat we zeker zouden weten of die beste bieder al dan niet uit het spel is gestapt. Niet met het idee om de makelaar te omzeilen, want we hebben nog wel zoiets als integriteit. Er werd dus opgebeld en er werd zowaar opgenomen;
"Excuses voor dit vrijpostige telefoontje. Alles goed met jullie? De kindjes? Het werk? Voetbal. Ja, dat doelpunt tegen Sporting heb ik ook gezien - ongelooflijk. Ja, hier met ons ook alles prima. Helemaal lekker (...). Zeg luister, en nogmaals excuus voor onze vrijpostige vraag, maar omdat we even (even?) niks meer van jullie vernomen hebben en wij natuurlijk ontzettend begrijpen dat jullie druk zijn en misschien niet eens tot op heden tijd hebben gehad om het er samen over te hebben de afgelopen pakweg twee-en-een-halve maand. De makelaar (...) had het over een te koop - bord, maar het leek ons wel zo netjes om jullie daarin niet te passeren. Wij vroegen ons dus af, en vergeef ons deze directe vraag, of jullie nog eventueel over het huis en ons tegenbod hebben nagedacht?"
Dat, lieve mensen, dat noemen we de Portugese aanpak. Vriendelijk, beleefd, indirect, langdradig en ietwat onduidelijk. En daar wij deze nuchtere Nederlandse nog steeds ergens tegen het plafond hing, deze keer van verbazing over het getreuzel, gedreutel en gedraai van dit gesprek, kwam prompt het verlossende antwoord: ze gingen accoord met ons tegenbod.
Als je nu denkt dat het bij deel 1b ophoudt, dan heb je het mis. Geduld, lieve mensen. Héél veel geduld.
Volgende keer deel 3; het voorlopig koopcontract.
'
