Lang van stof.
Daar word ik nog wel eens mee geplaagd in onze familie. Stel mij een vraag en je krijgt niet alleen het antwoord, maar ook een inleiding, zorgvuldige overweging en nabeschouwing.
Hoe hard ik me ook voorneem om met een eenvoudig 'ja' of 'nee' te volstaan, eenmaal m'n mond open zijn de woorden niet te stoppen. Waarschijnlijk één van de redenen dat ik zo goed aard hier in Portugal, want bij de Portugezen steek ik doorgaans nogal bleekjes af met m'n spraakwaterval.
Een gemiddeld Portugees gesprek kent niet alleen een inleiding, zorgvuldige overweging en nabeschouwing. Maar ook nog een aantal uitgebreide voetnoten en verwijzingen - die soms de indruk wekken van het onderwerp af te wijken of wijken feitelijk af naar weer een ander verhaal. Mocht je na het hele relaas de draad kwijt zijn, kun je je verzekeren van een volledige herhaling. En met geluk nóg een herhaling. Vraag een Portugees naar de weg en je krijgt deze minstens drie keer uitgelegd. Inclusief drukke handgebaren, dat snap je. En net als je oren er af beginnen te vallen, komt de afsluiting van een gesprek. Je volstaat niet met een simpel 'dag, tot later'. Maar iets in de trant van "xau, xau, xau, beijinhos, com liçensa, xau, tudo de bom, com liçensa, sim falamos, xau, xau, com liçensa. Vrij vertaald als "dag, dag, dag, kusjes, excuseer, dag, het allerbeste, excuseer, ja we houden contact, dag, dag, excuseer". Oeff.
Houtlijm kruipt waar het niet gaan kan
Of neem nou mijn meneer P. Er is geen vraag voor nodig om hem aan het praten te krijgen. Het volume neemt recht evenredig toe met het enthousiasme. Of met de frustratie. Waardoor ik niet alleen tegen wil en dank volledig en wel op de hoogte blijf van zijn gedachtegangen ('laat me eens kijken, als het goed is zou deze lijm ook geschikt moeten zijn voor hout'), maar ook van zijn handelen ('verdomme nog aan toe, nu zit die kl*te lijm ook nog op m'n tong'). Waarop ik nog schaapachtig vraag wat die lijn des hemelsnaam op z'n tong doet, maar hij bleek dit niet in het bijzonder tegen mij te hebben.
Dat gebeurt mij hier dus veel vaker. Dat ik me onderdeel van een gesprek waan, maar eigenlijk gewoon geacht wordt m'n mond te houden. Vragen blijken eerder retorisch (tudo bem? - alles goed?), waarop je geacht wordt te antwoorden met een 'tudo bem'! en punt. Men zit echt niet te wachten op jouw relaas over je 'bijna alles goed - verhaal', echter wil de vrager nog meestal wel even z'n hele doktersgeschiedenis aan jou kwijt. Ik verdenk veel Portugezen van een flinke dosis hypochondrie, maar dat even terzijde.
Of aan tafel in een zalige Portugese chaos. Waar iedereen door elkaar zit te tetteren en ik daar mijn bijdrage aan probeer te leveren. Kansloos. Qua volume haal ik het niet bij mijn Portugese tafelgenoten. Bovendien zijn de meeste veel te druk met de draad van hun eigen verhaal vast te houden en zichzelf verstaanbaar te maken.
Met je lange stof in Portugal
En daar zit je dan, met je lange stof in Portugal. Je zou er wat van krijgen. Al die opgekropte woorden. Al die niet vertelde verhalen en niet gedeelde belevenissen. Al die relativeringen en gedachten. Die moeten toch ergens blijven? Woorden kruipen waar ze gaan kunnen, bovendien is het geschreven woord geduldig en vrijblijvend en ik ben ze kwijt. Man, wat een opluchting. Hello Portugal, daar kan ik wel mee leven als lang-van-stof Nederlandse in dit heerlijke luidruchtige land ;-)
Ps. vind je dit bericht leuk? Delen = lief
