Men nemen, een driejarige rood-aangelopen, hysterische peuter die in haar pyama naar school wil en mij op dat moment waarschijnlijk de stomste mama op aarde vindt, omdat ik (heel raar) wil dat er gewoon aangekleed wordt deze ochtend.
Ik denk dat ik de enige ben die soms zo aan het klungelen is met mijn spruit, maar als ik 'driftbui' google lijken er toch meer moeders de handleiding even kwijt te zijn.
Lief en zorgzaam zijn vind ik niet moeilijk. Laten we dat mijn sterke punten noemen als moeder. Maar al van heel jongs af aan lijken kinderen een zesde zintuig te hebben voor jouw zwakke punten en die zonder enige gêne ook nog eens uit te melken. Hoewel ik best scherp voor ogen heb wat wel en niet door de beugel kan, blijkt er ergens in de overdracht toch stelselmatig wat mis te gaan. Ofwel, ik ben niet duidelijk genoeg. En zo komt het dat ik in geval van een driftbui er maar niet in lijk te slagen om de drift te temperen. Sneu voor haar, maar ook een beetje sneu voor mij. Ik heb het zweet op m'n rug staan en dankzij mijn beige truitje is dat ook nog eens heel erg goed te zien.
Engeltje
Hoogste tijd dus om de hulptroepen in te schakelen en zo spreek ik af met een van de juffrouwen van haar school. Dat had ik al veel eerder moeten doen, want naast herkenning en briljante adviezen (kon ik dat zelf niet bedenken?), verzekerd ze mij dat Yuna op school een engeltje is.
Met hernieuwd zelfvertrouwen en voldoende inspiratie om een volgende driftbui het koele hoofd te bieden, sta ik de volgende ochtend op. Ook Yuna blijkt van goede zin, want ze wil voor de verandering eens wel aangekleed naar school. Maarrrr.........niet in de kleertjes die ik voor haar heb klaargelegd. Die kleertjes krijgen alle hoeken van de kamer te zien, waarna de knuffels volgen. Bijna met plezier begin ik op haar in te praten, zoals de juffrouw mij dat uitgelegd heeft. Ik doe dat natuurlijk in eigen bewoording en dus in het Nederlands. Yuna stopt met krijsen en kijkt me aan alsof ik in een Teletubbie ben veranderd. Ze fronst en nog geen vijf seconden later hervat ze haar driftbui. Ik gooi het over een tweede boeg. Een derde boeg en een vierde boeg. Wat doe ik toch verkeerd? Mijn peuter wordt moe en besluit dat het nu wel welletjes in geweest. Ze stopt met huilen, krijsen en dingen gooien. We kleden aan en gaan naar school. Zij weer helemaal zen en ik met een nieuwe deuk in mijn zelfvertrouwen.
Dat komt er lekker vloeiend uit!
Wat er mis ging? Ik kwam er achter dat de Nederlandse bewoording van het opvoed-moment, totaal niet begrepen werden door Yuna. Op school worden ze immers ook in het Portugees toegesproken als ze even 'stout' zijn. In de Nederlandse taal herkende ze niks van 'de consequenties' die ik haar duidelijk probeerde te maken en dus zat er voor mijn niks anders op dan het over de Portugese boeg te gooien. Kwamen sommige dingen er toch nog verbazend vloeiend uit, sta je toch even met een bek vol tanden als je peuter je midden in je 'educatief relaas' corrigeert, omdat je een woord totaal verkeerd uitspreekt. En omdat ik ook maar een mens ben en soms ook gewoon even boos word, blijkt op z'n Portugees boos zijn nog niet zo gemakkelijk. Een stotterende mama. Yuna begint te schaterlachen en ik val volledig door de mand. Tranen rollen van het lachen samen en de driftbui verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik moet nog veel leren ;-)
